In dezelfde periode waarop ik dit sleutel-element genaamd 'perspectivische diepte' in de libelformatie bemerk, ontstaat er een formatie in Cannings Cross die de gedachte uitvergroot… Deze Cannings Cross formatie werd snel na ontdekking door de boer beschadigd. Vanwege deze beschadiging was het nodig dat de luchtopname reconstruktie behoefde. De formatie zagen we in het vorige artikel ook al voorbij komen.

Perspectivische diepte, Cannings Cross, 2009.

Combineer dit perspectivisch effect met het achterlijf waar eveneens een perspectivisch effect vanuit gaat en het wordt duidelijk hoe belangrijk het midden wordt. De twee gekke boogjes benadrukken, zo lijkt het, de ontmoeting tussen boven en onder. Dit wil zeggen dat de beschouwer, die zich op afstand boven het teken bevindt, als het ware naar het centrum van het beeld wordt toegezogen, terwijl de zaadcel eveneens naar het centrum neigt. Deze doet dat uiteraard van onderaf en klimt dan op via verschillende embryonale stadia tot het moment van geboorte! Het idee van de embryonale stadia lijkt te worden ondersteunt door het getal negen, verwijzend naar de negen maanden van zwangerschap bij de mens. De beschouwer met een ontvankelijke geest fungeert voor je het weet als een wereld die tot het midden is afgedaald, klaar om een nieuwe wereld te verwelkomen. Merk daarmme de verbluffende overeenkomst op met het idee van een ziel die incarnereerd in een nieuw lichaam!

Indien we op nog meer dualistische gegevens ingaan is er steeds het verschil tussen groot en klein: Grote (voorste) vleugels versus kleine (achterste) vleugels. Grote boog (voorkant) versus kleine boog (achterkant). Grote punten (hoeken beide vleugels) versus kleine punten (hoeken voorste boog met vleugels) Dus drie keer de dualiteit groot-klein. Aangezien getal 3 in de getallensymboliek staat voor ontwikkeling of groei, kan het haast niet anders dan om groei van klein naar groot gaan.

Het is alsof er een relatief kleine wereld (het middenlijf) aan het ontstaan is in het verlengde van de achterlijfreeks. Maar er is ook nog de achtergrond van de libel. Die bestaat uit twee onvolmaakte cirkels waarmee iets aan de hand is. Het is mogelijk deze cirkels eveneens als werelden in wording te zien. De een uiteraard nog groter dan de ander.

Wat deze cirkels of bogen betreft zijn er kaders in opgenomen die gedeeltelijk de omtrek van de libel volgen. Het betreffen gesloten kaders daarmee het idee afbakening accentuerend. In de onderste oftewel de achterste cirkel zien we bovendien nog twee punten die eveneens omkaderd zijn. Deze twee ringetjes dwingen het min of meer af zich te laten vergelijken met de gekke boogjes van het middenlijf. Behalve de dualiteit van groot en klein vinden we zo ook die van open en dicht.

De twee achtergrondbogen of -cirkels blijken bij nadere beschouwing niet zozeer ook nieuwe werelden in wording te representeren maar in verband met het idee 'geboorte' prachtig het vader- en moederaspect te kunnen vertegenwoordigen. Aan het hoofd is dan de vader als gezinshoofd. De moeder is vervolgens de cirkel daaronder, benadrukt door het tweetal. Bovendien houdt deze boog het embryo van de negende maand in zich geklemd, klaar om het als een nieuwe wereld geboren te laten worden!

Waar we nog niet goed naar gekeken hebben zijn de brokjes in de vleugels. In tegenstelling tot de nerven zoals die bij echte libellevleugels te zien zijn ontbreekt hier de symetrie. Het kan zeggen dat er brokken of stukjes, zoals bij breuk of ontbinding bedoeld zijn. Het brengt daarmee het thema van dood en verval in dit verhaal. De breuken doen me overigens denken aan de paden die hoogst waarschijnlijk door onnozele mensen in de zwaluwenformatie van 2008 zijn gemaakt.

De brokken van de libellevleugels laten zich moeiteloos linken met de losse brokjes in de bolletjes van het achterlijf. Er zal een relatie tussen de breukvlakken enerzijds en anderzijds zijn. Het is ook mogelijk dat er puzzelstukjes bedoeld zijn.

De tere breekbare vleugeltjes in combinatie met de indirecte wijze van paring maken dat de libel als symbool voor kwetsbare liefde kan staan. In de ontwikkelingsgang van de wereld, of de werelden, zien we telkens wat van de beschadigingen in de liefde weerspiegeld… Er valt te denken aan gebroken werelden, gebroken zielen. Beschadigde individuen, gekwetst door allerlei mislukkingen of mislukkingen op liefdesgebied. In geval van puzzelstukjes is er sprake van completering. Alsof completering synoniem is aan de transformatie die door de vleugels worden gesymboliseerd.

Hoewel inmiddels veel duidelijk is zijn we er nog niet. Een diagram valt te construeren met behalve concentrische ringen ook 3 diagonalen (die het midden doorkruisen) zoals de vleugeltjes die meegeven. Met die 3 in de hand kun je de cirkels vervolgens verder in gelijke taartpunten verdelen. Er ontstaat dan een twaalfvoudige indeling. De dierenriem, de twaalf te overwinnen illusies?

De tiende wereld, de tiende als toevoeging aan de voorbije negen, staat niet enkel voor weer een nieuwe wereld maar vanuit numerologisch opzicht voor het begin van een hele nieuwe reeks. Daarbij bemerken we ook nog eens dat deze nieuweling in het midden van een twaalfvoud ontstaat, daarmee getal dertien kan vertegenwoordigen.

Getal dertien zal door velen als ongeluksgetal worden gekenmerkt, zelfs als een getal van de dood. Gelet op de gruzelementen die in het pictogram rijkelijk voorradig zijn wijs ik het idee niet op voorhand af, maar toch is het eveneens een getal van transformatie, en de overwinning op de dood. Alzo dringt het beeld van de Christus temidden van zijn twaalf discipelen zich gemakkelijk aan ons op. En dan zien we nu het middenlijf van een libel temidden van twaalf taartpunten, gefragmenteerde vleugels en gebroken werelden…

Ik ga door. De kop hebben we nog niet besproken en daar wil ik kort over zijn. De kop lijkt op de kop van een libel omdat zonder deze de libel geen libel zou voorstellen. Ik kan er verder geen vermeldenswaardige bijzonderheden aan verbinden tenzij we de voelsprietjes er nog bij betrekken.

Bij het ontdekken van de eerder genoemde dualiteit van open en dicht viel me tevens de overeenkomst op tussen de pootjes en de voelsprietjes. Van vorm zijn ze nagenoeg identiek. Alleen vertegenwoordigen de pootjes opeens het grote in combinatie met openheid en de sprietjes het kleine in combinatie met afsluiting.

Alles bij elkaar genomen zou ik de betekenis van deze formatie zo uitleggen dat het gaat over de complete levenscyclus van bevruchting tot en met geboorte waarbij tevens het ruimere verband van reïncarnatie is betrokken dat culmineert in de Christus transformatie. Deze transformatie houdt bevrijding in van de cyclus van leven en dood. Het is dus, zoals je van zo veel gewasformaties kunt verwachten, weer een krachtig appèl op het geboren laten worden van je eigen inwendige God of Christusaard. Dit keer is het vervat in een heerlijk natuursymbool dat zoemt en trilt op de heilige tantra-frequentie. Ik zeg: WOW!

P.S: Helemaal wow is dat op de dag dat ik dit artikel met deze tantra conclusie afsluit er een nieuwe formatie blijkt te zijn verschenen met een opzienbarend geweven struktuur in de ley! Als je weet dat 'tantra' letterlijk 'weven' betekend dan is het zo klaar als een klontje dat hier weer sprake is van een synchronistische gebeurtenis!

De synchronistische tantra formatie.
East Field, Alton Barnes, July 14th 2009. © foto; Oliver Morel.